Post la antaŭa blogero, en kiu mi rakontis pri la popolaj movadoj antaŭ la regionaj kaj municipaj en Hispanio, mi ŝuldas pluan informon, ĉefe ĉar la rezulto konfirmis la plej nigrajn aspektojn kiujn mi menciis (iom heziteme) en la lasta paragrafo. Kontraŭe al diversaj esperoj, mia ĉefa konkludo estas ke en epoko de krizo, la patriotismo fariĝas la lasta rifuĝo.
Se vi legas el ekster Hispanio, eble vi jam legis la bazajn rezultojn: aplombe venkis la konservativa partio, kaj sinkis la reganta socialista partio. Tio ĉi ne estas surprizo, kaj oni ja povas aserti ke la nuna registaro tute meritis la punon.
Sed por mi pli signifoplenaj estas aliaj zorgigaj signoj. Rasista partio akiris ankoraŭ tre minoritatajn sed kreskantajn apogojn en la popolaj urboj de Katalunio. La patriotuloj, tio estas la plej naciista koalicio proksima de ETA, fariĝis la dua forto en Eŭskio, kaj la unua en ties teritorio Gipusko. Relative nova hispannaciista partio plifortigis sian bazon en Madrido. Diversaj popolistaj kandidatoj ricevis bonajn rezultojn en Asturio aŭ Kordovo. Kaj eĉ ene de la konservativa partio, ĝenerale ju pli ekstrema la kandidato, des pli apogata.
Evidentiĝis ke la junula movado tre malmulte ŝanĝis la ĝeneralajn tendencojn, krom por profundigi la punon al la reganta partio. Fariĝas ankoraŭ pli malklare kiel daŭrigi la elanon, ĉu per daŭrigo de la kampadoj aŭ per ŝanĝo de la taktiko, kaj mi denove timas (kiel mi diris en tiu antaŭa teksto), ke ne maleblas iom ĥaosa kaj deprimiga fino.
Mi tamen plu pensas ke ĉiukaze la klopodo estas pozitiva. Necesas peti pli realan demokration, ĉar la alternativo estas la kresko de la aŭtoritatemuloj. Kiel ni ĵus povis konstati.