AL NAJTINGALO
Kantu dumnokte; kantu dummatene,
najtingal', en l' arbar', viajn fervorojn,
kaj
akompanos viajn kanto-plorojn
tagiĝ' per perloj sur florar' serene.
Sub ĉielo de helaj ruĝoj plena
la vespera ventet' inter la floroj
sopirados kun vi je la rigoroj
de via amo kaj esper' ĉagrena.
En la nokto serena, ĉe l' radioj
de la luno silenta, via amo
la eĥojn de
l' arbaro sonorigos:
kaj per viaj dolĉegaj melodioj
kvazaŭ milda por mia kor' balzamo
miajn
ĉagrenojn via voĉ' dolĉigos.
|
EN CASTELLANO
A UN RUISEÑOR
Canta en la noche, canta en la mañana,
ruiseñor, en el bosque tus amores
canta, que
llorará cuando tú llores
el alba perlas en la flor temprana.
Teñido el cielo de amaranto y grana,
la brisa de la tarde entre las flores
suspirará
también a los rigores
de tu amor triste y tu esperanza vana.
Y en la noche serena, al puro rayo
de la callada luna, tus cantares
los ecos sonarán del
bosque umbrío:
Y vertiendo dulcísimo desmayo
cual bálsamo suave en mis pesares,
endulzará tu
acento el llanto mío.
|