Hodiaŭ, 30an de oktobro, ni kunmemoras la centan datrevenon de la naskiĝo de Miguel Hernández, “poeto de l’popolo”. Kaj por lin omaĝi, jen la plej bona proceduro:
(se oni ne povas spekti la videon, iru tien ĉi)
Miguel Hernández (Elp. Migel’ Ernandez) naskiĝis en malriĉa paŝtista familio, kaj mem laboris kiel tia en sia junaĝo. Li komencis verki tre juna, kaj poste iris al Madrido, kie li konis la poetojn de la t.n. Arĝenta Epoko de la hispanlingva poezio, la generacio iom pli maljuna, al kiu apartenis inter alie la plej konata Federico García Lorca. Tiu ĉi lin multe influis, same kiel influis kaj apogis la ĉilia, tiam loĝanta en Madrido, Pablo Neruda, de kiu cetere la Eldona Kooperativo de SAT ĵus eldonis parton de la Kanto Ĝenerala, kiu taŭgis por kantado de koruso Interkant’ interalie dum la pasinta Havana UK.
Kiam Hernández komencis esti iom konata eksplodis la milito, en kiu li sin engaĝis, kaj dum kiu li verkis multajn el siaj plej konataj poemoj, kelkaj el kiuj tre batalemaj, aliaj plu lirikaj, aliaj kombinantaj ambaŭ aspektojn. Ĉe la venko de la puĉintaj militistoj, li estis enkarcerigita, kondamnita al morto, kio poste estis ŝanĝata al longa malliberigo, kaj mortis en prizono sekve al la tre malbonaj sanitaraj kondiĉoj kaj la manko de sanzorgoj. Dum la diktaturo lia poezio fariĝis iel simbola ekzemplo por la rezistantoj kontraŭ tiu reĝimo.
En 1988 aperis traduko en Esperanton de antologio de liaj poemoj, sub la nomo “Miguel Hernández, poeto de l’ popolo”, de kiu mi prenis la titolon de tiu ĉi teksto. La tradukinto estis la ankaŭ poeto kaj preskaŭ samnomulo Miguel Fernández, kiun vi povis spekti en la video.
La registrado estis farita en madrida parko, dum pasinta junio, kiam grupo de esperantistoj kunvenis por aŭskulti lin, kun Ana Manero, deklami kelkajn pecojn, hispane, esperante, kaj mikse. Vi povas spekti pluajn poemojn tie ĉi, inter kiuj, en la apuda hispanlingva blogero, la elegion kiun li verkis ĉe la morto de sia plej proksima amiko Ramón Sijé, kaj kiu ĝis nun plu estas unu el la plej impresaj poemoj de la hispana literaturo.
Nun, por lin pli adekvate lin memorigi, mi enretigis du pluajn poemojn en tiu ĉi retejo, pri la vundoj de la milito, kaj ankaŭ pri la vundoj de la vivo.
Ĉar, kiamaniere pli bone omaĝi lin, ol legi liajn poemojn?
Mi tre dankas por via organiza/reta laboro. Mi au’skultis/rigardis la videon felicxe.
Nijl el Novjorko.