La blogo de Tonyo / La bitácora de Toño
Finfine, mi enretigis la anglalingvan version de mia artikolo pri la apero de Esperanto en filmoj. Ĝi troviĝas tie ĉi. Se vi trovas erarojn, bv. atentigi min pri ili (mi celas ĉefe lingvajn, sed ankaŭ enhavajn; ne zorgu pri la ligiloj, ĉar mi konscias ke kelkaj ne ĉiam estas alireblaj)
La hispanlingva originalo plu aperas tie ĉi.
En mia antaŭa blogero, mi komentis ke la efikoj de la elmontroj de kolektiva ĝojo kiun kaŭzis la venko de la teamo de Hispanio en la ĵusa Monda Ĉampioneco de Futbalo havos tre mallongan vivon. Tiu sportnutrata naciismo povas ja krei ian surfacan grupan unuiĝon, sed ne provokos veran komunuman senton, fortan kaj daŭran.
Kelkaj hispaniaj ĵurnaloj kaj elparoloj de politikistoj kaj ekonomikistoj sugestis aliajn efikojn. Oni eĉ supozis ke la Interna Produkto de la lando povas kreski kelkajn dekonojn de procento, pro la pligrandigo de la konsumado kaŭzota de eŭforio, kaj pro la supozata alveno de pli da turistoj. Mi skeptikas pri ambaŭ efektoj, kiuj estus pruvo de la fragileco de la hispania ekonomio, se entute ili verus. Demando al eksterhispaniaj amikoj: ĉu vi vere pli emus turismi Hispanie pro la futbala venko?
Sed mi ja antaŭvidas longtempan konsekvencon de la futbala venko, kaj ĝin mi taksas negative: en proksima estonto en Hispanio ĉiuj junuliĉoj penos esti futbalistoj kaj ĉiuj junulinoj celos fariĝi ĵurnalistoj.
Pri la iĉoj (junaj maskloj), ne necesas multe rakonti. Tiu estas jam delonga fenomeno, kiu nun nur pligraviĝos. Fakte, ne nur knaboj volas esti futbalistoj, kio estas nemirinda, sed pli grave, tion volas eĉ iliaj paĉjoj! Min mirigis lastjare, kiam mia filo devis elekti siajn universitatajn studojn, ke surprize alta procento el liaj amikoj, eĉ brilaj studantoj, selektis fakojn rilatajn al sporto, ĝis tia grado ke pluraj ne sukcesis eniri la universitatan karieron pri sporto tie ĉi ekzistanta, sed devis kontentiĝi per subuniversitata varianto. Mi ne ilin kritikas, sed konsideras ion bedaŭrinde kiel socio ke eĉ brilaj lernantoj vidas la sporton kiel la plej facilan manieron socie progresi. Kaj la ĉimonata venko certe pliigos tiun ĉi fenomenon ĉe la knaboj… kaj la patroj.
Rilate la inojn, tio necesigas iom pli longan eksplikon. Antaŭ kelka tempo mi skribis en la blogo pri la t.n. “efekto Letizia”. Tiu estas esprimo aperinta en libro kiun mi tiam recenzis, pri la reciproka malkompreno inter sciencistoj kaj ĵurnalistoj. Li bone eksplikis kiel nuntempe la socian sukceson grandparte difinas la famo. Esti konata en amaskomunikiloj donas klarajn avantaĝojn de socia progreso, kaj foje eĉ de pariĝo kun pova aŭ riĉa kunulo. Mi jam montris tiam kelkajn ekzemplojn pri tio, inter kiuj la plej elstara estis precize la princiniĝo de ĵurnalisto, Letizia Ortiz. Ĝuste post ŝia edziĝo kun la princo Filipo, la intereso por studi ĵurnalismon mirinde kreskis, ĝis tia grado ke la notoj por eniri tiun Fakultaton, kiuj jam estis altaj, fariĝis eĉ pli postulaj.
Antaŭ kelkaj semajnoj mi prognozis en alia artikolo, nur hispanlingva, ke tiu fenomeno malkreskus dum venontaj jaroj. Eĉ se ja ekzistas tiaj eblecoj pri sukcesintaj ĵurnalistoj, oni ankaŭ devas diri ke por la plejmulto de la tiufakaj studentoj, la nestabileco, la subdungeco, la malaltaj salajroj kaj eĉ la senlaboreco estas la plej probabla destino. Do, en epoko de ekonomia malstabileco, mi prognozis ke studentoj denove elektos pli malfacilajn kaj samtempe pli sekurajn karierojn, kaj ke la altiro de ĵurnalismo malpligraviĝos. Mi ankoraŭ pensas ke la unua konkludo plu validas, sed nun mi tre dubas pri la dua.
Kaj pri tio kulpas fenomeno kiun eble vi sekvis dum la futbala ĉampioneco, kaj kiu meritis eĉ du menciojn inter la 30 mejloŝtonoj de la ĉampioneco kiun selektis la konata usona blogo Huffington Post: la amrilato inter ĵurnalistino Sara Carbonero kaj la kapitano de la hispania teamo, la golisto Iker Casillas. Konsiderante ke tiu ĉi estas la rolo plej proksima al princeco kiun oni hodiaŭ povas trovi, mi kuraĝas veti ke venontjare la altiro de la studoj de ĵurnalismo atingos la nubojn.
Kaj bedaŭrinde tio estos la plej longdaŭra efiko de la futbala ĉampioneco en Hispanio. Post la “fenomeno Letizia” regos la “fenomeno Sara Carbonero”.
En el artículo previo en este blog comentaba que el efecto de alegría colectiva que se ha producido en el país con la victoria del equipo español de fútbol va a tener una vida corta. Es lo que tiene este nacionalismo alimentado por el deporte: que puede producir cierta unión superficial en el grupo, pero no creo que ayude a un sentimiento comunitario más fuerte y duradero.
Algunos artículos de prensa han sugerido efectos económicos: aumentos en el Producto Interior Bruto o incremento de las visitas turísticas. El primer efecto me parece muy dudoso, y sería un síntoma de lo frágil que es el PIB español que un aumento de la euforia consumista produjera un efecto tan elevado. Tampoco me parecen muy fiables las previsiones turísticas, aunque todo esto prefiero dejárselo a los expertos.
Pero hay un efecto que va a ser más duradero en el país, y que yo juzgo negativo a largo plazo. Que todos los chicos jóvenes del país van a querer ser futbolistas, y todas las chicas, periodistas.
Lo de los chicos creo que no necesita mucha explicación. Tampoco es nuevo: ya hace años que todos los chicos quieren ser futbolistas, y, lo que es peor, también es lo quieren los padres. Cuando el año pasado mi hijo tuvo que elegir su carrera universitaria, me sorprendió la cantidad de sus compañeros, incluso algunos de ellos brillantes estudiantes, que se apuntaron a materias relacionados con los deportes, hasta el punto que varios tuvieron que conformarse con estudios deportivos no universitarios. No critico su elección, pero creo preocupante como país que incluso brillantes estudiantes consideren que la mejor forma de promoción social es la actividad deportiva. Es claro que la reciente victoria no puede por menos de incrementar esa tendencia en los chicos… y en sus padres.
Lo de las chicas requiere una pequeña explicación. Ya hace un tiempo hablé sobre el llamado “Efecto Letizia”. Es un término empleado por Carlos Elías en su libro “La razón estrangulada”, y hace referencia en la atracción por la carrera de periodismo, como forma de promoción social, que conduce a que esta carrera sea una de las que requiere notas más elevadas de entrada, a pesar del alto nivel de paro y precariedad que soporta. Pero cuando uno ve las posibilidades de contactos personales que ofrece, y el “efecto fama” que facilita, a muchos jóvenes le puede merecer la pena el arriesgar y orientar su vida profesional por ese lado. Comentaba en ese artículo que la promoción puede ser indirecta, por medio incluso del matrimonio, y que había numerosos ejemplos del contacto de periodistas con personas poderosas, hasta culminar con la llegada al principado, y de ahí el nombre del efecto.
Recientemente especulaba en otro texto con la posibilidad de que el fenómeno se viera pronto difuminado debido a la dura situación económica que se avecina, y que a medio plazo carreras más exigentes como las científicas pudieran ver cómo se incrementa el interés por ellas, mientras que disminuiría la atracción por el periodismo. Sigo pensando que la primera parte es aún válida. Pero ya no estoy seguro de la segunda. Cuando entre los 30 principales hitos del Mundial de fútbol para el influyente Huffington Post, dos hacen referencia a una periodista y su romance con lo más parecido que ahora existe a un príncipe azul, me atrevo a vaticinar que el año que viene la demanda para entrar a Periodismo se va a disparar todavía más.
Es triste, pero me temo que esa va a ser, a largo plazo, la principal consecuencia del Mundial. Que pasaremos del “Efecto Letizia” al “Efecto Sara Carbonero”.
Dum pasintaj tagoj mi ricevis gratulojn kaj bondezirojn el diversaj partoj de la mondo, fare de esperantistoj kaj aliaj amikoj. Mi tre dankas la elmontron de amikeco, eĉ se mi nenion faris por ilin meriti. Ĉar ili temis pri afero en kiu mi ne intervenis kaj kiun mi apenaŭ atentas: la venko de la hispania teamo en la Monda Ĉampioneco de Futbalo. Mi ne tre interesiĝas pri sporto, kaj specife pri futbalo, kaj ne havas naciistajn sentojn, des malpli tiujn rilatajn al simboloj kaj supozeblaj reprezentiĝoj per neelektitaj junuloj.
Mi denove ripetas miajn dankojn, kaj ne vidu en tiu komento ian disdegnon. Fakte, mi ne estas imuna al la ĝojo ĉirkaŭ mi, kaj mi tre kontentas ke miaj amikoj kaj familianoj sentas feliĉon pro venko kiun ili konsideras ankaŭ sia.
Denove konstateblas kiel rekta kaj facila estas la sento pri patriotismo, kaj la grupemaj instinktoj de la homoj. Mi supozas ke temas pri io tre profunda en homa psikologio, kaj do io pri kio sennaciistoj devas kalkuli en siaj streboj.
Samtempe, mi ja konstatas ke ĉikaze la sento ne estis absolute negativa, tute ne. Mi estas ĝenerale tre kritika pri naciismo, pri la sento de apartiĝo, pri la svingado de naciaj flagoj, pri la kontraŭo al aliaj grupoj. Sed ĉikaze mi tute povis elteni kaj eĉ akcepti la manifestiĝojn de tiaj sentoj post la fino de la Ĉampioneco.
Se vi legas tion ĉi ekster Hispanio, eble vi spektis televide aŭ legis ĵurnale pri ĉio ĉi. La lastan matĉon spektis televide rekorda nombro da hispanianoj. Iu blogisto organizis specialan projekton por publikigi fotojn de malplenaj stratoj, kiun mi mem kontribuis. Post la fino la fenomeno estis mala, kun amaso de homoj en stratoj (kaj fontanoj) en ĉiuj urboj de la lando. La postan tagon la teamon ricevis centoj da miloj da madridanoj en amasa parado. Mi spektis tiun ĉi, preskaŭ hazarde, kaj ĝin fotis (vidu sube).
Kiel dirite, la fenomeno estis elmontro de kolektiva ĝojo, tre facile kontaĝebla. Kaj mi ĉikaze devas agnoski ke temis plejparte pri sana ĝojo. Alkutimiĝinte al agresa naciismo, ekskluda kaj malracia, ĉikaze tiuj trajtoj aperis relative malofte kaj stompite. Ne montriĝis ksenofobio, kaj fakte enmigrintoj kaj turistoj same partoprenis la ĝojon kaj uzis la samajn simbolojn, sen agresemo kaj kun akcepto.
Mi ankaŭ ne notis negativajn sentojn rilate al la internaj naciismoj. Tio estas, kiel oni scias, afero relative tikla en Hispanio, kie la naciaj sentoj estas dividitaj en diversaj landopartoj, kaj kie la patriotismon oni uzas plejofte kontraŭ aliaj civitanoj de la sama ŝtato, kiel mi jam alifoje denoncis. Ĉikaze, en Madrido mi povis noti sintenon relative civilizitan; kiel anekdoto, mi povas rakonti ke dum la parado iuj kataluniaj futbalistoj portis la regionan/nacian flagon, kio eble en aliaj cirkonstancoj estus tute rifuzita, sed kiu estis facile akceptita nun. Mi ne povas juĝi persone, sed ŝajnas ke, aliflanke, manifestiĝis similaj elmontroj de ĝojo en Barcelono aŭ Bilbao, kie en aliaj okazoj tio ne estis okazinta. La tagon antaŭan al la fina matĉo estis okazinta en Barcelono grandega naciisma manifestacio, sekve al disputo pri jura agnosko de la statuto de aŭtonomio de Katalunio, sed ŝajnas ke multaj homoj ne dubis partopreni sinsekve la kataluniisman proteston kaj la venkon de teamo teorie reprezentanta la tutan ŝtaton.
Iom nova estis la ofta uzado kaj svingado de la hispania flago. Tiu ĉi ruĝflava simbolo estas plu por multaj ne facile akceptata, ĉar ĝi portas subsentojn negativajn pro la trouzo dum la diktaturo kaj pro la asociiĝo al dekstrema ideologio. Multaj preferas la aŭtonomajn flagojn, aŭ eĉ la trikoloran de la respubliko, kaj certe en Hispanio oni ne kutimis vidi la flagon en individuaj iniciatoj, krom en maniero negativa. Nun la flago aperis multe pli ofte, apud la multe pli uzata tutruĝa ĉemizo.
Nu, kiel vi vidas, mi ne speciale entuziasmas pri la tuta fenomeno, sed ankaŭ ne negativas pri ĝi. Mi supozas ke homoj bezonis motivojn por ĝoji kaj montri ian kolektivan senton, en momentoj en kiuj graviĝanta ekonomia krizo pendas super ni, kaj en kiu ne malprobablas ke aperos signoj de socia disiĝo kaj interbatalo. La sporto havigis parentezon al iom streĉa socia situacio. Sed mi suspektas ke tiu ripozo estos mallonga, kaj ke post la reveno el la feria periodo, la problemoj plu troviĝos tie. Necesus pli profunda kolektiva sento, ne nur flagosvingado, por fronti ilin.
En los últimos días, gracias a mi participación en bastantes foros internacionales y a mi conocimiento del esperanto, he recibido unas cuantas felicitaciones desde bastantes países, incluyendo sitios como Nepal e Indonesia. Y todo sin merecerlo. Simplemente porque un grupo de jóvenes que al parecer me representa ha vencido en un juego que no me interesa.
No quiero parecer desagradecido. Es verdad que no me interesa el deporte de competición, y que soy bastante inmune a los sentimientos grupales que este tipo de juegos ocasiona. Pero agradezco los buenos deseos de los amigos. A la vez, y sobre todo, me alegra que los que me rodean estén felices. Los buenos sentimientos son contagiosos, y me parece muy bien que la gente que quiero se lo pase bien.
Como decía, no me interesa el fútbol como espectáculo, así que ese día fui uno de los testigos de las calles vacías y participé en el proyecto que organizó Kurioso. También tengo que decir que luego, casi por casualidad, fui testigo de las calles llenas durante la celebración del día siguiente en Madrid.
Como sabe quien me ha leído otras veces en este blog, yo soy muy crítico con el nacionalismo/patriotismo. Me parece muy bien el sentimiento comunitario, pero justamente el grupalismo ocasionado por el deporte es el que más aborrezco. Sin embargo, esta vez debo decir que lo he aceptado bastante bien. Por lo que he podido experimentar, se ha tratado en general de un sentimiento bastante sano y civilizado. Ni se ha visto mucha agresividad ni se ha orientado contra otros.
He visto participación de extranjeros, inmigrantes y turistas. Tampoco he visto que la alegría por la victoria de España se haya manifestado como hostilidad a Cataluña o el País Vasco. A nadie vi protestar por la presencia de una senyera en el autobús de los futbolistas. Y parece que muchos catalanes vieron compatible su participación en la manifestación catalanista del sábado con la celebración española del domingo. En contra de lo que critiqué en otra ocasión, esta vez la proliferación de la bandera rojiamarilla parece que fue símbolo de unión, en vez de secesión.
Me parece bien. No he sentido el entusiasmo general, pero tampoco lo considero negativo. Supongo que a muchas personas les ha venido bien un motivo de alegría en medio de una situación económica desfavorable, y han sentido la necesidad de un sentimiento colectivo cuando acecha la posibilidad de que se produzca una descomposición social y un sálvese quien pueda. También yo me incluiría en este grupo, si no fuera porque me temo que cuando este sentimiento se produce por causa del deporte, es muy frágil, y no aguanta la menor tensión social.
Cuando volvamos después del verano, los problemas seguirán ahí. Necesitaríamos un tejido social más resitente y desarrollado para afrontarlos colectivamente. Las banderas poco van a ayudar.
Si hubiera blogueado aquí durante estos dos meses, ¿de qué hubiera escrito? Bueno, mucho ha pasado durante esta pausa, en relación con el esperanto. Obviamente, la Copa de Fútbol, pero eso, como en las películas de misterio, lo dejo para el final (sí, no es broma, y tengo algo original que decir sobre el asunto)
Lo más visible en estos meses ha sido la aparición del esperanto en un telediario. Ocurrió a principios de junio, dentro del segmento “¿Te acuerdas?” de los informativos del domingo en Televisión Española. Tras unas imágenes antiguas, la reportera se preguntó cuál era la situación del esperanto en la actualidad, y se fue a Cheste, donde históricamente ha habido una importante proporción de hablantes de este idioma, y también nos entrevistó a unos cuantos amigos en una terraza de Madrid. La cosa quedó un poco superficial para mi gusto, con excesivo enfoque en lo anecdótico, pero supongo que ello es inevitable en el medio televisivo. De todas formas, lo mejor es que cada uno juzgue el reportaje por sí mismo:
La realidad es que el reportaje llamó la atención, como pude comprobar en comentarios de amigos y compañeros, y también por el notable incremento de visitas a esta web y a otras similares. Además, fueron visitas de calidad, podría añadir, por el interés y el tiempo que se tomaron en informarse sobre este idioma, leyendo diversas páginas y conectando con los enlaces pertinentes.
No puedo decir exactamente lo mismo sobre el otro pico de visitas que tuvo este blog, como consecuencia del conocido efecto menéame. Hace unos días llegó a portada de esa conocida web un texto de ésta sobre la oportunidad de encontrar un sucedáneo a la letra eñe para el caso en que ésta no se visualice correctamente en los medios electrónicos o impresos. Me alegró saber que hay mucha gente que percibe el problema y está dispuesta a hacer algo al respecto. En cambio, resulta desolador comprobar la gran cantidad de personas que se asoma a la página apuntada en esa web, y se va sin apenas leerla. En cualquier caso, hubo lectores que se interesaron o incluso comentaron, aunque, por desgracia, es muy posible que no pueda mostrar los comentarios que me dejaron, por el citado problema con la anterior tecnología del blog; si al final no lo consigo, sólo puedo decir aquí que lo siento.
Por las mismas fechas que el reportaje de televisión, y cerca del lugar de rodaje, tuvimos otra interesante actividad relacionada con el esperanto en Madrid: un homenaje al poeta Miguel Hernández, ahora que se cumple su centenario. Su traductor al esperanto, su casi homónimo Miguel Fernández, junto con Ana Manero, declamaron sus poemas en español y esperanto, en un acto muy bello y emotivo. Colgué unas fotos en Ipernity, y también hay aquí un vídeo del evento.
Durante estos días me ha llegado un libro que debería formar parte de la serie “en papel” que estaba sacando estas últimas semanas (1, 2 y 3). Se trata de un homenaje a una persona muy conocida en el mundo esperantista, el profesor anglo-estadounidense Humphrey Tonkin, que ha sido, entre otras muchas responsabilidades, presidente de la Asociación Mundial de Esperanto. El libro “La arto labori kune” (El arte de trabajar juntos) contiene casi un centenar de artículos muy diversos de diferentes autores, incluyendo uno mío sobre el movimiento de los trabajadores esperantistas en las primeras décadas del siglo XX en España. Un mes de estos espero poderlo publicar en la web, quizás incluso traducido al castellano, y entonces ya hablaré más del asunto.
Otra acción que va a dar que hablar es la celebración este año en una ciudad latinoamericana, La Habana, del congreso mundial de esperanto, dentro de un par de semanas. Con esta ocasión esperamos que el movimiento esperantista pueda dar un paso adelante en la América hispana, una región relativamente débil en la penetración de esta lengua internacional. Desde la Fundación Esperanto hemos emprendido una campaña de envío de libros de enseñanza y lectura, para su uso en Cuba y resto de países de la zona, y espero que podamos ayudar más a este propósito en lo que queda de año.
Y con el Congreso de Cuba está relacionado el asunto que adelantaba al inicio: la celebración de la Copa Mundial de Fútbol. Parecerá que se trata de dos temas que no tienen nada que ver, pero como ya escribí hace cuatro años, se trata de dos fenómenos muy relacionados: desde hace varias ediciones, el vencedor de la Copa es el país que acoge el Congreso de esperanto. Ya ocurrió en las tres últimas ediciones, aunque este año tenemos el inconveniente de que Cuba no participa en el campeonato. En este caso, ya hace cuatro años se adelantó desde la Asociación Mundial de Esperanto que en circunstancias de este tipo el campeón será el país que alberga la sede de la asociación, es decir, Holanda. Esta previsión la adelanté a principios del campeonato en otra página web, y en conversaciones privadas, y fue despreciada por muchos. Sin embargo, puede verse ahora que hay un fondo real en la misma, y muchas posibilidades de que se confirme. Bien es verdad que algunos han apuntado el hecho de que España tiene, como penúltima potencia colonizadora, y madre patria de Cuba y de los hermanos Castro, el derecho de recibir el privilegio que le correspondería al país caribeño, así que no todo está perdido para los aficionados futboleros españoles. Pero en cualquier caso, ¿hay alguna duda de la influencia del esperanto en todo lo que realmente importa en el mundo?
Se mi estus bloginta dum pasintaj du monatoj, pri kio mi estus verkinta? Nu, ja okazis multaj aferoj en tiu ĉi blogopaŭzo.
Ni komencu per la plej elmontrinda: la filmado de raporteto por la hispania ŝtata televido. Pri tio mi havis la okazon rakonti en “Libera Folio”, kaj do ne necesas pluaj detaligoj. Mi ĉefe enmetu tie ĉi la ligon al la registraĵo. Mi aldonu nur, ke la elsendo estis iom tro anekdoteca laŭ mia gusto, sed ĝi havis tre fortan informan efikon: mi tion povis sperti ĉe multaj amikoj kaj konatoj, kiuj min vidis, kaj ankaŭ pro la tre grava kresko de la vizitoj al tiu ĉi retejo en la postaj tagoj.
Pli malpli koincide en la tempo, madridanoj organizis alian tre belan utiligon de Esperanto: omaĝon al poeto tre popola en Hispanio, sed, ŝajnas al mi, malmulte konata ekster ties landlimoj, kiu mortis tragike en karcero tuj post la hispana milito, kaj kies centan datrevenon ni celebras dum tiu ĉi jaro: Miguel Hernández. Oni ne konfuzu lin kun la preskaŭ samnoma esperanta poeto Miguel Fernández, kiu, koincide, estis lia tradukinto al nia lingvo. Ĝuste li, kun Ana Manero, recitis liajn poeziaĵojn, esperante kaj hispane, dum renkontiĝo kiun ni organizis ĉe monumento dediĉita al la poeto en madrida parko. Mi enmetis kelkajn fotojn en mia spaco de Ipernity, kaj tie ĉi vi povas vidi registraĵon de parto de la celebrado. Tre kortuŝe, kaj eble ripetinde.
Se paroli pri populareco, certe la plej amasa estas la Monda Ĉampioneco pri Futbalo. Eble iuj demandas sin pri ĝia rilato kun Esperanto, sed la plej engaĝitaj esperantistoj aŭ la fidelaj legantoj de la blogo memoros pri la teksto kiun mi verkis jam antaŭ kvar jaroj, prognozante la venkonton de la tiuperioda pokalo. Nome, la ĉampionon decidas UEA, kiam ĝi kunvokas la tiujaran universalan kongreson de Esperanto, tiel ke la lando de la sidejo de la UK ĝenerale fariĝas ĉampiono. Ĉijare, tiu ĉi strikta kriterio estas nesekvebla, ĉar Kubo ne partoprenas la konkuron en Sudafrikio, sed ĉiukaze UEA havas sian voĉon: laŭ la siatempa informo de Osmo Buller, en tiaj okazoj la sidejo de la asocio, nome Nederlando, devus ĉampioni. Ne ĉiuj en UEA konsentas pri tio, kaj en la unuaj tagoj estis konfuzo pri la afero en la retlisto de UEA-membroj, tiel ke kelkaj asertas ke la prognozo validas ankoraŭ en la kazo de Hispanio, malnova kolonia lando kaj prapatrujo de la fratoj Castro. Nur Germanio estas tute nepensebla opcio. Nu, mi tute sekvas la ordonojn de la estraro de la asocio, eĉ se riskante akuzojn de malpatriotismo, kaj jam en la komenco de la ĉampioneco mi publike diskonigis la informon pri la venko de Nederlando por hispanlingva publiko. Multaj en la komenco konsideris tion pura ŝerco, sed kiam la finaj matĉoj alproksimiĝas, la afero ne plu levas tiom da ridetoj.
Malgraŭ populareco de la futbalo, permesu tamen ke mi konsideru pli serioza afero rilate al la Universala Kongreso ĝuste la fakton ke ĝi okazos en hispanamerika lando, kaj ke tio estas okazo por iom impulsi nian lingvon en tiu mondregiono. Pere de Fondaĵo Esperanto, mi provis organizi kampanjon por la sendo de lern- kaj legmaterialo al tiuj landoj. Parton ni jam sendis al la kuba movado, por ke ĝi alvenu antaŭ la UK, malgraŭ nekompreneblaj burokratiaj malfacilaĵoj, sed mi esperas ke ankoraŭ restos emo kaj mono por daŭrigi la kampanjon post la somero. Pri tio mi rakontos tiam.
Alia afero kiun mi devas pritrakti pli detale en la estonto apartenus al la serio “En la papera mondo” kiun mi utiligis dum la lastaj monatoj de la alia blogo (1, 2 kaj 3). Temas pri la alveno, post diversaj iroj kaj revenoj, de la briko, la larĝa libro omaĝe al Humphrey Tonkin, “La arto labori kune”. Ĝi bezonos pli detalan pritrakton, pro la longeco, la nombro kaj la kvalito de la kontribuoj. Mi mem verkis unu artikolon, “Inter laborista edukado kaj kultura alternativo” pri la laborista esperanta movado en Hispanio en la komenco de la pasinta karcento. Mi esperas ĝin enretigi baldaŭ, kaj tiam mi pli detale disvolvos la temon. Ankaŭ aliaj kontribuoj estas komentindaj, sed pri tio ni havas sufiĉe da tempo.
Mi ne forgesu la konkurson “Monato de Vikipedio” en aprilo, kiam oni instigis la kompletigon de kelkaj el la plej gravaj artikoloj kiuj devus aperi en la reta enciklopedio. Mi mem partoprenis kiel ĵuriano, kaj pri la disvolvo de la kampanjo vi povas legi en http://vikipedio.net/.
Estas ankaŭ menciindaj la tre interesaj venontaj eldonoj de SAT, la progreso de la uzo de nia lingvo en la sociaj retoj, la plua subtekstigado de filmoj kaj prelegoj, ktp ktp. Sed ĉio ĉi havos sekvojn en postaj monatoj, kaj do ni ne elĉerpu la temon. Ŝajnas kvazaŭ mi soifus je blogado!
Post pli ol du monatoj sen aktualigo de la blogo, mi revenis!. Mi ja devis ŝanĝi la lokon, la aspekton, la teĥnologion kaj la adreson. La antaŭaj artikoloj estas plu legeblaj tie ĉi, sed la teĥnikistoj devigis min preskaŭ rekomenci el forma vidpunkto. Ne ĉio funkcias cent procente, sed mi esperas ke la formaj plibonigoj alvenos iom post iom, kaj ankaŭ nova enhavo estos disponebla.
Dume, bonvolu aktualigi la adresojn de la blogo, kaj de la aktualigilo, kaj ne hezitu atentigi min se vi trovas ion teĥnike strangan. Dankon!
Tras más de dos meses sin bloguear por aquí, ¡he regresado!. Eso sí, he cambiado de sitio, de aspecto, de tecnología y de dirección. Los anteriores artículos se pueden leer todavía aquí, pero los tecnólogos me han hecho alguna faena, y he tenido que empezar casi de nuevo desde el punto de vista formal. No todo está al ciento por ciento, pero espero ir incorporando nuevas mejoras formales y nuevo contenido en los próximos días.
Mientras tanto, actualiza las nuevas direcciones de la bitácora y del canal, y no dudes en avisarme si ves algo técnicamente raro. ¡Gracias!